اختلالات در بیماران پارکینسون : برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون (PD) اختلال شناختی خفیفی را تجربه می کنند.احساس حواس پرتی یا بی نظمی یا مشکل در برنامه ریزی و انجام وظایف می تواند با اختلال شناختی همراه باشد.
تمرکز در موقعیت هایی که توجه شما به چیزهای مختلفی جلب می شود، مانند یک گفتگوی گروهی، سخت تر باشد. هنگامی که فرد مبتلا به تنهایی با یک کار یا موقعیت سخت روبرو می شود، ممکن است احساس کند نیاز به کمک دارد.آنها همچنین ممکن است در به خاطر سپردن اطلاعات مشکل داشته باشند یا در یافتن کلمات مناسب هنگام صحبت مشکل داشته باشند.
همان تغییرات مغزی که منجر به علائم حرکتی می شود می تواند منجر به کندی حافظه و تفکر نیز شود. استرس، داروها و افسردگی نیز می توانند به این تغییرات کمک کنند. در ادامه به بررسی اختلالات در بیماران پارکینسون می پردازیم تا انتهای مقاله با کلینیک فیزیوتراپی فانتوم زنجان همراه باشید.
اختلالات در بیماران پارکینسون:
- اختلال در تمرکز و توجه
- مشکل در برنامه‌ریزی، مانند سازماندهی یک روز پرمشغله
- مشکل در دنبال کردن یک گفتگوی پیچیده یا حل مشکلات پیچیده
- دشواری در یادآوری وقایع و یا جزئیات رویدادها
- دشواری در تصمیم‌گیری سریع
اثرات تغییرات شناختی
تغییرات شناختی که همراه با پارکینسون در مراحل اولیه است، معمولاً به یک یا دو حوزه ذهنی محدود می‌شود. و شدت آن از فردی به فرد دیگر متفاوت است. مناطقی که اغلب تحت تأثیر قرار می گیرند عبارتند از:
توجه
دشواری در انجام وظایف پیچیده که فرد مبتلا به پارکینسون نیاز دارد تا توجه خود را حفظ کند یا تغییر دهد.
مشکلات در محاسبات ذهنی یا تمرکز حین انجام یک کار.
سرعت پردازش ذهنی
کند شدن تفکر اغلب با افسردگی در پارکینسون همراه است.
علائم عبارتند از: تأخیر در پاسخ به محرک های کلامی یا رفتاری، طولانی تر شدن انجام کارها و مشکل در بازیابی اطلاعات از حافظه.
کارکرد حل مسئله یا عملکرد اجرایی
مشکل در برنامه ریزی و تکمیل فعالیت ها.
مشکلات در تولید، حفظ، جابجایی و ترکیب ایده ها و مفاهیم مختلف.
مشکل در رویکرد دقیق تر به وظایف.
کمبود حافظه
عقده های قاعده ای و لوب های فرونتال مغز (هر دو به سازماندهی مغز و یادآوری اطلاعات کمک می کنند) و ممکن است در پارکینسون آسیب ببینند.
مشکل در انجام کارهای رایج مانند تهیه قهوه.
ناهنجاری های زبانی
مشکلات واژه‌یابی و گفتن اینکه:” نوک زبونم هستا!..”.
مشکل در گفتار هنگام تحت فشار یا استرس بودن
بصورت کلی اگر در مورد تغییرات شناختی نگرانی دارید به پزشک خود بگویید. ممکن است لازم باشد داروی خود را تغییر دهید یا برای ارزیابی به متخصص مغز و اعصاب یا روانشناس مراجعه کنید. یک کاردرمانگر همچنین می تواند به شما در یافتن راهبردهایی برای سازگاری و مقابله با این علائم کمک کند. گفتار درمانگر می تواند به مشکلات گفتاری شما کمک کند.
علت ابتلا به بیماری پارکینسون چیست؟
بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی و مغزی است که به طور عمده با اختلال در حرکت و کنترل عضلات ارتباط دارد. علت ابتلا به این بیماری هنوز به طور کامل مشخص نشده است، اما برخی عوامل و عوامل خطرزا این بیماری را تحت تأثیر قرار می‌دهند. یکی از عوامل اصلی بیماری پارکینسون، کاهش تولید دوپامین نورون‌های مغز است. دوپامین یک ماده شیمیایی است که نقش مهمی در کنترل حرکت و عملکرد عضلات دارد. هنگامی که تولید دوپامین کاهش می‌یابد، عوارض این کاهش شامل لرزش، سفتی عضلات و کندی حرکت می‌شود.
عوامل خطرزا برای ابتلا به بیماری پارکینسون شامل عوامل ژنتیکی، محیطی و سنی می‌شوند. برخی از مطالعات نشان داده‌اند که وجود یک تاریخچه خانوادگی از بیماری پارکینسون می‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. عوامل محیطی مانند تماس با مواد شیمیایی خطرناک، استفاده از مواد شیمیایی در کشاورزی و تماس با فلزات سنگین نیز می‌تواند عوامل خطرزا برای بیماری پارکینسون باشند. همچنین، مطالعات نشان داده‌اند که با پیری، خطر ابتلا به بیماری پارکینسون نیز افزایش می‌یابد. به طور کلی، بیشترین موارد ابتلا به بیماری پارکینسون در افراد بالای ۶۰ سال قرار می‌گیرد. به طور کلی، ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و سنی باعث ابتلا به بیماری پارکینسون می‌شود، اما هنوز تحقیقات بیشتری برای درک دقیقتر این موضوع نیاز است.
علل به وجود آمدن بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی مزمن است که به تدریج حرکت و کنترل عضلات را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری به وجود می‌آید زمانی که سلول‌های عصبی در مغز که دارای دوپامین هستند، تخریب می‌شوند. علائم این بیماری شامل لرزش، سفتی عضلات، کمردرد و مشکلات در حرکت و تعادل است. علل این بیماری هنوز به طور کامل مشخص نشده‌اند و اما تحقیقات نشان می‌دهد که عوامل ژنتیکی، محیطی و عوامل سنی ممکن است نقش مهمی در بروز این بیماری داشته باشند.
یکی از عوامل مهم در بروز بیماری پارکینسون، عوامل ژنتیکی است. تحقیقات نشان داده است که افرادی که دارای افراد بیشتری در خانواده‌شان با این بیماری هستند، احتمال بروز بیماری پارکینسون را دارند. همچنین برخی از ژن‌ها نیز مرتبط با بروز این بیماری هستند و مطالعات نشان می‌دهد که این ژن‌ها می‌توانند بر روی فعالیت‌های مغز و تولید دوپامین تأثیرگذار باشند. عوامل محیطی نیز می‌توانند نقشی در بروز این بیماری داشته باشند. مثلاً تعریض به مواد شیمیایی مانند پاراکوات و روتنون، ممکن است باعث بروز بیماری پارکینسون شود. همچنین برخی از عوامل مثل آلومینیوم و اعتیاد به مواد مخدر نیز می‌توانند به بروز این بیماری منجر شوند. افزون بر این، عوامل سنی نیز احتمال بروز بیماری پارکینسون را افزایش می‌دهند، زیرا بیشتر افراد مبتلا به این بیماری بالای 60 سال عمر هستند.
آیا ژنتیک در بروز بیماری پارکینسون موثر است؟
پارکینسون یک بیماری عصبی مزمن است که باعث ایجاد مشکلات در حرکت و کنترل عضلات می‌شود. این بیماری معمولاً با علائمی مانند لرزش، سفتی عضلات، کرختی حرکت و مشکلات تعادل همراه است. این بیماری اغلب در افراد مسن و پیرتر از ۵۰ سال شروع می‌شود، اما ممکن است در سنین جوان‌تر نیز رخ دهد. علت دقیق بروز این بیماری هنوز مشخص نیست، اما اثرات ژنتیکی در بروز بیماری پارکینسون مورد بررسی قرار گرفته است.
مطالعات نشان داده است که ژنتیک می‌تواند نقش مهمی در بروز بیماری پارکینسون داشته باشد. برخی ژن‌ها احتمال بروز این بیماری را افزایش می‌دهند، در حالی که برخی دیگر احتمال ابتلا به بیماری را کاهش می‌دهند. از جمله این ژن‌ها می‌توان به LRRK2، PARK7 و PINK1 اشاره کرد که به نظر می‌رسد نقش مهمی در بروز بیماری پارکینسون داشته باشند. همچنین، افرادی که از اعضای خانواده‌ای رنج می‌برند که بیماری پارکینسون داشته‌اند، احتمال ابتلا به این بیماری را بیشتر دارند، که این نکته نشان دهنده نقش ژنتیک در این بیماری است.
به طور کلی، مطالعات ژنتیکی در بیماری پارکینسون نشان داده است که ژنتیک می‌تواند در بروز و پیشرفت این بیماری نقش مهمی داشته باشد. این مطالعات می‌توانند به ما کمک کنند تا بهتر بفهمیم چگونه این بیماری رخ می‌دهد و چگونه می‌توان از این اطلاعات برای پیشگیری و درمان بهتر این بیماری استفاده کرد. اما همچنان نیاز به تحقیقات بیشتر در این زمینه وجود دارد تا بتوان نقش دقیق ژنتیک در بروز بیماری پارکینسون را بیشتر درک کرد.
فاکتورهای محیطی و نقش آنها در بروز پارکینسون
بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی مزمن است که علائم آن شامل لرزش، سفتی عضلات، اختلالات حرکتی و عملکردی، و اختلالات شناختی می‌باشد. این بیماری به‌طور معمول در افراد بالای ۶۰ سال و در بین جنسیت‌ها به‌طور یکسان گزارش شده است. عوامل محیطی می‌توانند نقش مهمی در بروز بیماری پارکینسون ایفا کنند. بعضی از این فاکتورها شامل عوامل شیمیایی محیطی مانند سموم صنعتی و زیستی، استفاده از سموم زیست‌شناسی، تماس با سموم محیطی مانند پارکینسون و عوامل فیزیکی محیطی مانند تابش‌های الکترومغناطیسی و آلودگی هوا می‌باشد. همچنین فعالیت‌های بدنی ناکافی و مواد مخدر و مسکن‌ها نیز می‌توانند به بروز بیماری پارکینسون کمک کنند.
عامل‌های محیطی می‌توانند از طریق ایجاد تغییرات در سیستم عصبی مرکزی و ایجاد استرس اکسیداتیو، التهاب و نقص میتوکندریا، به بروز بیماری پارکینسون کمک کنند. استرس اکسیداتیو ناشی از فعالیت غیرطبیعی رادیکال‌های آزاد، که می‌تواند ناشی از عوامل محیطی مانند آلودگی هوا، استرس، و سموم محیطی باشد، می‌تواند به تخریب توانایی سلول‌های مغزی در تولید انرژی و آسیب به سلول‌های عصبی کمک کند. همچنین التهاب و نقص میتوکندریا نیز می‌تواند منجر به تخریب سلول‌های عصبی و نهایتاً به بروز علائم بیماری پارکینسون شود. بنابراین، درک نقش عوامل محیطی و اقدامات برای کاهش آنها می‌تواند در پیشگیری و مدیریت بیماری پارکینسون موثر باشد.